श्रीकृष्णाची-आरती

ओवाळूं आरती मदनगोपाळा ।

श्यामसुंदर गळां वैजयंतीमाळा ।। धृ० ।।

चरणकमल ज्याचें अति सुकुमार ।

ध्वजवज्रांकुश  ब्रीदाचा तोडर ।। १ ।।

नाभिकमळ ज्याचें ब्रह्मयाचें स्थान ।

हृदयीं पदक शोभे श्रीवत्सलांछन ।। २ ।।

मुखकमल पाहतां सुखाचिया कोटी ।

वेधले मानस हारपली दृष्टी ।। ३ ।।

जडितमुगुट ज्याचा दैदीप्यमान ।

तेणें तेजें कोंदलें अवघें त्रिभुवन ।। ४ ।।

एका जनार्दनीं देखियेलें रूप ।

पाहतां अवघें झाले तद्रूप ।। ५ ।।



shri-krishnachi-aarti

हरि चला मंदिरा ऐशा म्हणती गोपिका म्हणती राधिका ।

भावें ओवाळिती यदुकुलतिलका ।। धृ ।।

एकीकडे राई एकीकडे रखुमाई ।

भावे ओवाळिता हरिसी तूं होसी दो ठाई ।। हरि ।। १ ।।

अष्टाधिक सोळा सहस्र ज्याच्या सुंदरा ज्याच्या सुंदरा ।

जिणे जिणें प्रार्थिलें जासी तियेच्या घरा ॥ हरि ।। २ ।।

एका जनार्दनी हरी तूं लाघवी होसी ।

इतक्याही भोगुनी ब्रह्मचारी म्हणवीसी ।। हरि ॥ ३ ॥



अवतार गोकुळी हो । जन तारावयासी ।

लावण्यरुपडे हो । तेजःपुंजाळ राशी ।

उगवले कोटिबिंब। रवि लोपला शशी ।

उत्साह सुरवरां । महाथोर मानसी ।। १ ।।

जय देवा कृष्णनाथा । राईरखुमाई कांता ।

आरती ओवाळीन । तुम्हा देवकीसुता ।। धृ ॥

कौतुक पहावया । भाव ब्रह्मयाने केली ।

वसेंही चोरूनिया गोपाल गाईवसें। दोन्ही ठाई।

सत्यलोकासी नेलींरक्षिली ।।

सुखाचा प्रेमसिंधू । अनाथांची माऊली ॥ २॥

चोरितां गोधनें हो। इन्द्र कोपला भारी ।

मेघ कडाडिला । शिला वर्षल्या धारी ।

रक्षिले गोकुळ हो। नखीं धरिला गिरी ।

निर्भय लोकपाळ अवतरला हरी ॥३॥

वसुदेव देवकीचे । बंद फोडिली शाळ ।

होऊनिया विश्वजनिता । तया पोटिंचा बाल ।

दैत्य हे त्रासियेले । समुळ कंसासी काळ ।

राज्य हें उग्रसेना । केला मथुरापाळ ४।।

तारिले भक्तजन । दैत्य सर्व निर्दाळून ।

पांडवा साहाकारी । अडलिया निर्वाणी ।

गुण मी काय वर्णु । मति केवढी वानूं ।

विनवितो दास तुका । ठाव मागे चरणी ।। ५ ।।



सहस्त्रदीपें दीप कैसी प्रकाशली प्रभा ।

उजळल्या दशदिशा गगना आलीसे शोभा ।। १ ।।

कांकड आरति माझ्या कृष्ण सभागिया ।

चराचर मोहरलें तुझी मूर्ती पहाया ।। धृ ।।

कोंदलेंसे तेज प्रभा झालीसे एक ।

नित्य नवा आनंद ओंवाळितां श्रीमुख || २ ||

आरति करितां तेज प्रकाशलें नयनीं ।

तेणें तेजें मीनला एका एकीं जनार्दनीं ।। ३ ।।



ऐकोनी कृष्णकीर्ती मन तेथें वेधलें ।

सगुणरूप माये माझ्या जीवीं बैसलें ।

तें मज आवडतें अनुमान न बोले ।

पाहावया रूप याचें उतावीळ हो झालें ।। १ ।।

यालागीं आरती हो कृष्णा पाही हो सखी ।

आणिक नावडे हो दुजे तिहीं हो लोकीं ॥ धृ ।।

पाऊल कृष्णजीचें माझ्या जीवीं बैसलें ।

सनकादिक पाहा महा आसक्त झाले ।

मुक्त जो शुकमुनी तेणें मनीं धरिलें ।

तें मी केवीं सोडूं मज बहू रुचलें || २ ||

निर्गुण गोष्टि माये मज नावडे साचें ।

सगुण बोल कांहीं केव्हां आठवी वाचें ।

पाया लागेन तूझ्या हेंचि आर्त मनींचें ।

तेणें घडेल दास्य रमावल्लभाचें ।। ३ ।।